Spoorlijn Tytsjerk
Het station Tietjerk is "op Afbraak te koop"
Het onmogelijk kleine portaaltje heeft in de linkerwand een loketje. Het is gesloten. Er worden hier geen kaartjes meer verkocht; het zou geen zin hebben want de treinen stoppen niet meer in > class="highlight">Tietjerk. Van het hele station is nog maar een klein kamertje in gebruik, daar zit de heer Wynia, die samen met de heer Jager de overweg "bedient". Deze beide mannen zorgen er voor, dat de bomen op tijd naar beneden en omhoog gaan. Veertig keer per dag. Binnenkort zullen zij worden overgeplaatst naar een andere Post want het station > class="highlight">Tietjerk wordt opgeheven en "op afbraak" verkocht. De over weg wordt „onbewaakt" en zal van een flikkerlichtinstallatie worden voorzien.
Op de zijmuur van het stationsgebouwtje is een bord „Te Koop" gespijkerd. Het zit vlak naast het raam, waardoor de heer Wynia de trein uit de richting Groningen kan zien aankomen, 't Komt natuurlijk ook wel voor, dat de mist het gezicht op de baan onmogelijk maakt; dan moet men afgaan op de dienstregeling en op de voor een buitenstaander altijd weer geheimzinnige belletjes en telefoontjes, die bij de posten binnenkomen. Het is een beroep met grote verantwoordelijkheid, dat van overwegwachter.
De heer Wynia schiet zn klompen aan, loopt over het bruinige grint naar de krukken" en draait de bomen naar beneden. Even later dendert de Groninger trein voorbij. De machinist steekt zn hand even op.
Wanneer de trein de posten tussen > class="highlight">Tietjerk en het Leeuwarder station passeert, klinkt er in het kamertje van Wynia een belletje. Hij weet precies waar een trein zich op „zijn" lijn bevindt.
Vroeger was het hier bepaald druk, vertelt Wynia. Met de treinen en trammetjes kwamen er een boel mensen voor het bos van IJpey. Soms had je groepen van een paar honderd. Vooral veel kinderen, dat was wel gezellig. En hij vertelt, hoe het eens is gebeurd, dat een groep van 150 kinderen op het stationnetje van Tietperk de tram naar Leeuwarden nam. Zuchtend vertrok de tram en toen bleek, dat er nog één dreumesje verlaten en vergeten op het perronnetje was achtergebleven. Wynia hield een auto aan, de chauffeur was bereid het kind mee te nemen en het was nog eerder in Leeuwarden dan de rest van het gezelschap. De kaartjesverkoop gaf ook een gezellige drukte en bovendien een mooie extra verdienste. We mochten van ieder kaartje vijftien cent houden, vertelt ons de heer Wynia, ook van de kaartjes van 35 cent.
Met het toenemen van het rijwiel-en vooral het busverkeer nam de drukte op het stationnetje van > class="highlight">Tietjerk af. De laatste tijd had het al niets meer te betekenen, toen stopte de trein er ten gerieve van één weekkaarthouder. In Mei 1950 is > class="highlight">Tietjerk als stopplaats opgeheven.
Het gebouwtje, dat er verwaarloosd uitziet, doet bijna geen dienst meer. De twee wachtkamers zijn nog kaler en killer dan de wachtkamers, die elders nog wèl in gebruik zijn. De deuren van de „retirade", waarop de aanduiding "mannen" en "vrouwen" zijn overgeschilderd met "heren" en "dames", komen nooit van het slot, en de verf van de letters > class="highlight">Tietjerk, aangebracht op een muur die eens wit geweest moet zijn, bladderen af.
Het station is te koop, straks wordt het afgebroken. Wynia zal niet meer met zijn blauwe kiel en zn spoorpet over het bruine grint lopen om de bomen naar beneden te draaien, want een flikkerlichtinstallatie zal zn taak overnemen.
Bron: LC 17-01-1951
